เดิมตั้งใจจะไม่เขียนเรื่อง interlace เนื่องจากเป็นเทคโนโลยีที่เก่าและจวนจะหมดยุคในไม่ช้า แต่เมื่อถูกถามให้เขียนเรื่อง Scaler ถี่ขึ้น ผมจึงต้องปูฐานด้วยเรื่อง interlace และคงจะแถมเรื่อง noninterlace
                นอกจากนั้นยังต้องเขียนเรื่องพิกเซลที่เปลี่ยนขนาดได้ และพิกเซลที่ขนาดตายตัว และตามด้วยเรื่อง line doubler ถึงจะเขียนเรื่อง scaler ได้

                เห็นไหมครับ ว่าถ้ารู้อะไรเพียงผิวเผินอย่างที่หลายคนเผชิญอยู่ เมื่อพื้นฐานดีไม่พอ จึงมีการมั่วกันอุตลุด

                ที่ยอดไปกว่านั้นก็คือ หลังการบรรยายของผมสิ้นสุดลง ท่านนักวิชาการท่านนั้นก็ขึ้นเวทีและทำในสิ่งที่ผมเห็นเป็นประจำคือ ท่านมั่วแหลกเลย แต่ด้วยท่าทางขึงขังก็สามารถสร้างความน่าเชื่อถือให้กับผู้ฟังได้
                และที่แย่ที่สุด คือ เมื่อนักศึกษาถามอะไรที่ผมไม่ทราบ ผมก็มักจะตอบว่า “ผมไม่รู้” เล่นเอาผู้ที่เชิญผมไปบรรยายถึงกับช็อกไปตามๆกัน ว่าเป็นถึงผู้บรรยายได้อย่างไรในเมื่อตอบคำถามไม่ได้
                ผมขอยกตัวอย่างรายการทางวิทยุของ อสมท. คลื่น FM 100.5 MHz ดำเนินรายการโดยอาจารย์ รวิพล สุวรรณผ่อง (รายการเกี่ยวกับยานยนต์) ครั้งหนึ่งมีสุภาพสตรีโทรมาถาม แล้วท่านอาจารย์ตอบว่า “ผมไม่ทราบ ต้องขออภัยด้วยครับ” เมื่อสุภาพสตรีท่านนั้นวางหูโทรศัพท์ลง ท่านก็ลำพึงกับผู้ร่วมรายการว่า หากไม่รู้แล้วไปแนะนำผิดๆ แล้วถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ท่านต้องรับผิดชอบ

                หรืออย่างรายการหมอบ้านทางวิทยุ อสมท. คลื่น FM 96.5 MHz โดยอาจารย์ยอดเยี่ยม เทพธรานนท์*** ท่านบอกว่ารายการที่ออกอากาศ ท่านไม่ได้ค่าตอบแทน และถึงจะมี ท่านก็เอาไปบริจาคให้กับการศึกษา แต่ไม่ได้หมายความว่าท่านมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดความจริง ทุกอย่างที่ท่านพูดต้องถูกต้อง

                เดี๋ยวนี้ผมไม่รับเชิญไปบรรยายมานานกว่า 10 ปีแล้ว เพราะพบว่าหลายครั้งที่พอผมลงจากเวที นักวิชาการที่เชิญผมไปบรรยายชอบถลึงตาใส่ผม ตอนหลังผมพอจับทางได้ว่า หลายครั้งที่นักศึกษาแย้งว่าทำไมไม่ทำอย่างโน้น หรือแย้งว่าน่าจะเป็นอย่างนี้มากกว่า แล้วผมอธิบายว่าสิ่งที่นักศึกษาแย้งมาผิดตรงไหน

                คงจะเป็นเพราะสิ่งที่นักศึกษาถามได้รับการสอนมาจากอาจารย์แบบนั้น แล้วผมไปฉีกหน้าพวกเขาโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ในขณะที่ผมเป็นพ่อค้า ไม่ควรมีปัญหากับนักวิชาการ ผมเลยต้องปฏิเสธที่จะเป็นผู้บรรยายอีก

                มาบัดนี้สถาบันการศึกษาที่เคยสอนวิชาโสตทัศเพื่อการศึกษาเลิกสอนวิชานี้กันหมดแล้ว มีหลายท่านบอกว่า หมดยุคแล้ว การศึกษาไม่ใช้วิธีการสื่อสาร มีแค่ประเทศล้าหลังอย่างจีน เวียดนาม และไทยเท่านั้น ที่ยังดักดานใช้โสตทัศนูปกรณ์กันอยู่ ดังนั้นสิ่งที่ผมพอจะทำได้ขณะนี้ก็คือ เขียนเป็นบทความที่ AVComm แทน

                ทีนี้มาเข้าเรื่องกันได้แล้วครับ ในยุคแรกๆ ก่อนจะมีการกระจายภาพ (broadcast) โทรทัศน์ พวกเขาได้พบว่าหากออกแบบเครื่องรับโทรทัศน์ให้เป็นไปตามความต้องการ ราคาเครื่องรับโทรทัศน์จะแพงหูฉี่ ด้วยราคาของแบนด์วิธ (band width) ที่ยิ่งเร็วเท่าไหร่ ก็จะแพงขึ้นเท่านั้น แม้กระทั่งเดี๋ยวนี้บรอดแบนด์ก็ยังเป็นของราคาสูงอยู่
หากพวกเขาลดความเร็วของแบนด์วิธลงครึ่งหนึ่ง เพื่อให้ราคาเครื่องรับโทรทัศน์ถูกลงจนคนส่วนใหญ่สามารถซื้อมาดูได้ แต่ภาพที่สแกนได้จะเหลือเพียงครึ่งบนของภาพเท่านั้น

                เมื่อมีการศึกษาพฤติกรรมของผู้ชม พวกเขาพบว่าผู้ชมจะนั่งห่างจากจอรับโทรทัศน์ค่อนข้างไกล และขนาดจอภาพเครื่องรับโทรทัศน์ก็คงอยู่ในช่วง 14” หากแสดงภาพแบบเส้นเว้นเส้นก็จะสามารถยืดภาพให้เห็นได้เต็มจอ การทำแบบนี้ทำให้ภาพค่อนข้างหยาบ แต่ด้วยเหตุผลที่ได้อธิบายไว้แต่แรกแล้วว่า ผู้ดูนั่งอยู่ไกลและจอฯมีขนาดเล็กจึงไม่มีปัญหาเรื่องความหยาบ

                วิธีที่เขาทำคือ ครั้งแรกเขาจะสแกนภาพเฉพาะเส้นคี่ คือ เส้นที่1 แล้วเว้นเส้นที่2 โดยปล่อยให้มืด จากนั้นก็กระโดดไปสแกนเส้นที่3 แล้วเว้นเส้นที่4 ให้มืด แล้วไปสแกนเส้นที่5 ทำซ้ำไปเรื่อยๆ จนเต็มจอภาพ การสแกนภาพจนเต็มจอแบบนี้ เรียกว่า 1 ฟิลด์ (field)

ภาพที่ 1 ภาพจริงที่ยังไม่ถูกถ่ายเป็นวิดีโอ